Naam: Elladan
leeftijd: 498
Ras/ soort: half elf
Foto/uiterlijk:
links op de foto xD
Woonachtend in welke stad? : Rivendel
Extra: Zoon van Elrond, en tweeling met Elrohir

Naam: Makial
leeftijd: 200
Ras/ soort: onbekend, gedeeltelijk toch Necromancer.
Foto/uiterlijk:

Woonachtend in welke stad? : Minas Tirith
Extra:hij is een achterkleinzoon van Sauron, echter is Makial hier niet bewust van en snapt ook niet waar de meeste krachten vandaan komen die hij bezit.


Makial

De jongen reed met zijn pikzwarte hengst over de straten van Minas Tirith. Hij wist niets van zijn afkomst, als baby was hij ter vondeling afgelegd bij mensen hier in Minas Tirith. Zijn felrode ogen, die echt slange ogen leken, keken om zich heen, terwijl een vermakelijke grijns rondom zijn lippen lag. Vele kenden Makial hier in Minas Tirith, voornamelijk door zijn opmerkelijke ogen, en zijn litteken, die door vele door de duivel hemzelf gegeven waren. Echter was het gewoon een Skinchanger die Makial aangevallen had, maar die Skin changer had het niet overleefd, dankzij Makial. Hij steeg af bij de bakker, en liep naar binnen, waarna hij 2 broden bestelde, voor hemzelf, en voor zijn pleegouders, wat overigens elfen waren. Bij makial kon je ook aspecten van een elf ontdekken, kijk naar zijn oren, die iets puntig waren, wat mensen, inclusief zijn pleegouders, deed vermoeden dat hij een half elf was. Echter het Necromancer deel, het deel van zijn grootvader, was iets wat mensen niet aan dachten, en ook volledig onbekend was. Ook oor hemzelf, want zoals erder verteld, hij was als vondeling afgelegd, e n zijn echte ouders wist hij ook niets van. Hij streek door zijn haren, terwijl hij de vrouw van de bakker betaalde en naar buiten liep met de twee verse broden. Hij keek even naar zijn zwarte hengst, die hij op de hals klopte, de roden in zijn zadeltassen deed, maar nog niet op steeg. Hij bekeek de mensen over de straten heen. Hij moest eerlijk zijn, en aardig, zoals hij opgevoed was, maar de laatste jaren werd dat steeds moeilijker, en hij vatte niet hoe het kon, hoe hij nu ineens de kracht had om mensen pijn te doen als hij dat beliefde. En als hij bloed zag.. de adreline die door zijn lichaam schoot was voor Makial overweldigend. HEt was een kant die Makial maar liever geheim hield, ook al had hij al goed 15 moorden op zijn naam staan. Soldaten zochten nog altijd naar de dader, en hij was het.. Hij slikte en wist dat hij spoedig Minas Tirith zou gaan verlaten, hij wou zijn afkomst weten, wie zijn vader was, wie zijn moeder. Hij wist dat hij misschien heel moeilijk antwoorden zou vinden, maar hij moest het proberen. De waarheid was moeilijk voor hem. Zijn moeder was een elf, zijn vader was half Necromancer, de eerste afstammeling van Sauron, waar hij de kleinzoon van was. Zijn vader leefde echter nog wel, maar die wist niet dat ie een zoon had. Zijn moeder had hem ook vroeger weggedaan voor bescherming, zij wou niet dat haar zoon zoals zijn vader werd. Maar dat dit iets onvoorkombaars was, had zij nooit voorzien. Want juist nu de oorlog over was begon Makial te veranderen...

Elladan

Elladan spande zijn boog en schoot de pijl die er tussen zat in het doelwit, hey het was altijd goed om te trainen. Al was je er nog zo goed in, het kon altijd wel ietsjes beter, tenzij je ongelofelijk waardeloos was en je de pijl nog geen eens een halve meter bij je vandaan kon schieten, je weet wel dat de pijl gewoon uit de boog valt, dan ben je naar Elladans mening ergens toch best sneu. Elladan woonde zolang hij zich kon herinneren al in Rivendel samen met zijn tweelingbroer en zus. Echter was zijn karakter zo verschillend, zelfs met die van zijn tweelingbroer, ze mochten misschien als twee druppels water op elkaar lijken, hun karakter was echter zeer verschillend en je moest ze dan ook eventjes mee maken voor je kunt bepalen wie wie is. Hij spande weer de volgende pijl in de boog en schoot deze weer op het doelwit.

Nova:

Ze streelde door haar grijs blauwe haren heen en keek om toen ze haar paard een geluid hoorde maken. Maar toen ze omkeek, hoorde ze de hoeven van het beest al een richting op gaan. Met een zucht rende ze achter het beest aan, al bleef dit niet op de grond. Al snel sprong ze over wat laaghangende takken om hoger te komen als het dier en ze hoopte dat ze zo op het dier kon springen. Maar het ging niet helemaal zoals ze hoopte en haar lange haren wiegde als het ware mee op de wind. Het paard stopte en Nova fronste dan ook. Ze stond bij een zwart paard en Nova sprong dan ook van de tak af op de grond en keek naar de jongen die op het paard zat.
"Sorry voor het gedrag van mijn paard." Zei ze rustig, natuurlijk had ze hem al vaker gezien. Hij had de vreemde ogen waar iedereen het altijd over had. Ze trok het paard terug en glimlachte naar hem.
"Ga je weg?" Vroeg ze toen toch nieuwsgierig."

Nova:

Ze keek hem aan, het was niet zijn pad? Ergens kon ze dat wel begrijpen. Ze steeg op haar paard en met haar lichte ogen keek ze naar hem, vervolgens stapte hij aan? Zomaar, zonder nog verder wat te zeggen! Ze wilde net haar paard aansporen om te gaan lopen, maar hij stond al stil en zij wat. Dit zorgde voor een zucht, maar ze luisterde niet naar hem, althans, niet dat ze hem niet mocht volgen. Ze zorgde ervoor dat het paard langs hem stond.
"Of het een, of het ander. Ik volg je en zeg niks tegen de inwoners. Of ik volg je niet en zeg wat tegen de inwoners." Ze glimlachte naar hem, ze bedoelde het niet slecht namelijk.
"Waar is je pad nu dan?" Vroeg ze hem dan ook rustig, zij had geen idee van dat hij de moorden zou hebben gepleegd. Zij had ergens nog het idee dat het iemand van buitenaf was en dus was ze niet bang voor hem en kon ze enkel naar hem glimlachen. Haar blauwe ogen bleven op hem gericht en het witte paard bleef langs de zwarte lopen.

Nova:

"Wat?" Ze fronste en was dan ook niet van plan om werkelijk hem met die woorden weg te laten komen. Als haar leven haar lief was? Was hij wel helemaal normaal, haar paard leek haast blij te zijn dat deze achter het zwarte paard aan mocht rennen. Want het deed haar uiterste best om hem bij te houden, haar hoeven groeven diep in het zand terwijl Nova achter zijn hielen bleef.
"Wat wil je daarmee zeggen?" Vroeg ze hem streng, hoopte dat het misschien ergens een stomme grap van hem was. Dus hij ging haar serieus vermoorden? Dat wilde ze nog wel eens zien.

Nova:

Ze hoorde zijn woorden en met een ruk aan de teugels stond het paard stil. Met haar grote blauwe ogen staarde ze hem na, hij had wat gedaan? Ze hadden gezegd dat hij veranderd was, maar hij had dit gedaan? Opnieuw spoorde ze het paard aan, hij wilde weten wat hij was en waarom hij veranderd was, hij wilde het dus niet helemaal? Ze stuurde haar paard weer achter de zwarte aan, al kon deze hem niet inhalen. Ze moest wachten totdat hij stilstond. Ze kon hem helpen, ervoor zorgen dat hij niet nog meer moorden pleegde. Ze kon nu toch niet meer terug en doen alsof ze van niks wist. Het was een grote last om zo rond te moeten lopen. Maar ook al kende ze hem niet, ze was niet van plan om hem werkelijk te gaan verlinken. Als hij er geen spijt van had, dan misschien. Maar dat was iets wat haar nog niet helemaal duidelijk was. In haar naïeve gedacht had ze het idee dat hij het niet wilde. maar het kon natuurlijk altijd anders zijn.
"Laat me je helpen!" Riep ze dan ook, je kon geholpen worden als er ergens nog wat goed in je zat.

Maliak

Hij hoorde dat ze hem alsnog achterna ging en hij gooide zijn paard om en stopte gewoon met een rotvaart en keek haar aan, met zijn ogen die inmiddels oranje waren geworden en leken te branden.'' Ga weg, elf. Ik weet jou naam nit, maar ik wil niet vechten, noch jou doden. Ik ben een gevaar voor iedereen. De oorlog had nooit mogen stoppen.'' sprak hij en keek haar aan.'' De vrede heeft mij ellende bezorgt. Ik reis af in de richting van Murkwood, en zoek daar de elven op. kijken of zij mij kunnen genezen, en anders reis ik naar mordor.. mijn hart lijkt altijd al naar mordor af te reizen..'' sprak hij en keek haar aan.'' maar jij verdwijnt. Ik wil niet nog meer bloed aan mijn vingers hebben, hetgeen wat er aan mijn handen al zoveel heeft gevloeid en mij gek gemaakt heeft.'' Zijn zware domonische stem bleef altijd hetzekfde, en leek alleen maar diepr te worden. Haast alsof je tegen een geest zat te praten.

Elladan

Elladan nam de pijlen uit het doelwit en deed ze terug in de koker die hij op zijn rug had waarop hij ook zijn boog over zijn schouder hing. Hij keek richting de brug waar hij tegen de rug aankeek van zijn broer, ja hij stond aan de andere kant. Elladan liep naar de brug toe en zo gauw hij naast Elrohir staat staat hij stil. 'Was je me al kwijt broertje' vroeg hij. Ondanks dat ze tweeling zijn is Elrohir toch wel een paar minuten jonger, dus dat maakt hem het broertje en daar is Elladan stiekem toch trots op, het gaf hem ook ergens het gevoel dat hij daardoor om een of andere reden de betere broer was, al waren er maar weinig in dat opzicht met hem eens.

Nova:

"Waar ben je bang voor?" Ze keek hem met haar heldere ogen aan. "Jij wil me niet doden en als ik jou meer vertrouw, als dat jij jezelf vertrouwd. Dan denk ik dat jij degene bent die deze reis niet aan kan. Ik heb getraind voor iets, laat dat 'iets' dan dit zijn." Ze glimlachte licht naar hem. Ze bedoelde haar woorden niet verkeerd, maar ze wist dat je keuzes had. Als je een boog had met een gespannen pijl, kon je nog een keuze maken of je schoot of niet. Hij deed vreemd en ze slikte dan ook even.
"Jij bent de duivel niet, niet iedereen denkt zoals de rest. Ik ken je niet, je zegt dat je moorden hebt gepleegd, maar ik wil je helpen. Accepteer de hulp. Je bent anders, klinkt anders en doet anders. Maar dat zorgt er ook voor dat je juist niet alleen moet zijn." Ze leek vastbesloten in haar besluit. "Ik kan mijn mond dichthouden, ik zal je niet storen, totdat jij me zegt of ik mag praten." Wanneer hij haar echt wat aan zou doen, dan ging ze misschien twijfelen over haar idee. Maar zolang hij dat niet deed. Was er niks aan de hand, ze kon niet iemand die hulp kon gebruiken de rug toe keren.

Maliak

Hij snoof even en keek naar haar voor een moment.'' Ga weg Nova.'' sprak hij nogmaals, dit keer een stuk indringender dan eerst, en hij steeg van zijn paard af, en rok zijn zwaard.'' Ga weg...'' sprak hij en zwarte rook kwam rondom zijn lichaam te hangen, zonder dan Maliak het zelf eigenlijk doorhad dat hij in feite een Necromancer aan het worden was, en dat juist dat deel heel veel sterker was bij hem.... Hij keek haar aan.'' ga weg Nova, je bevind je in een strijd die jij niet moet leveren. Dot is mijn eigen struikelblok. En niemand, maar dan ook niemand anders kan mij hierbij helpen.'' sprak hij en zijn stem werd met de woorden die kwamen duisterder, en demonischer, en hij groeide nu zelfs, groeide groter dan bij in feite was. Hij gromde, terwijl hij volledig zwart begon te kleuren.

Maliak

Hij snoof, en door het feit dat zij zich niet snel bang liet maken, deed dat hem ook verkoelen, diep van binnen, waardoor hij weer begoon te krimpen, de rook langzaam verdween en hij richting zijn paard begon te begeven, in plaats van in de richting van Nova en hij slikte.'' Niemand weet van de moorden, ik praatte niet meer bijna sinds de moorden. Mijn pleegouders maken zich al zorgen om me. en daar baal ik van.'' prk hij maar keek haar nu niet aan, bleef met de rug naar haar toe zitten en draaide zijn hoofd slechts nu een kwartslag, terwijl hij slikte.'' Niemand kan mij waarschijnlijk helpen, mijn hart zoekt naar Mordor. '' sprak hij en slikte even.'' Nova, ik vraag me af in hoeverre jij me nog kunt helpen, en hoeveel ze me in Mirkwood nog kunnen helpen..'' sprak hij en draaide zichzelf nu helemaal bij, terwijl hij naar haar keek, met zijn felrode ogen.'' Ik ben trouwens Makial. Maar dat wist je vast al, aangezien mijn naam de straten van Minas Tirith behoorlijk verlicht soms.''

Makial

Hij luisterde naar haar woorden en zuchtte en keek naar haar nu .'' Nova, wacht.'' sprak hij nu vrijwel direct, al wist hij niet of het zou helpen en of ze zou stoppen.'' Je hebt gelijk, en ik weet het.'' sprak hij maar wist niet of ze nog zou omdraaien of hem überhaupt nog aan zou kijken. Hij slikte, en merkte het van binnen.. van binnen schreeuwde hij op hulp, en toch wees hij alle hulp weer af, van iedereen die hem wou helpen. keek nu, bhij was weggevlucht bij zijn pleegouders. Zijn pleegmoeder die hem wou helpen, ieder moment als hij weer ergens mee zat. Alsof ze zijn vaders kant wisten. Ze hadden wel gezegd, 'we weten dat je moeder een elf is.' maar dat was iets wat hij nooit wou geloven, ondanks zijn iets wat puntige oren.

Makial

Hij zuchtte en keek naar haar oor een moment.'' ik kan geen afscheid nemen. Ik ben bang dat ik ze pijn doe.'' sprak hij en keek naar haar terwijl hij zijn ogen sloot en zijn zwarte hengst richting haar liet stappen en haar aan keek.'' Dan houden ze me daar, en dan voel ik me weer verschrikkelijk.'' sprak hij rustig en keek haar nu in de ogen aan terwijl hij zijn paard naast haar halt hield.'' ga metme mee.. Jij lijkt mij te begrijpen..'' sprak hij en slikte even.'' maar ik ben niet verantwoordelijk voor mezelf..'' sprak hij nog snel erachter aan.